EN

X& Y

8:52 in the morning, X & Y are late again. Not necessarily late for work, but just generally late, as if the connection- interface between the self and the world —had been erased from the known map of their lives. Each step is a ghost of yesterday's movements, all moving in the same direction: the everyday despair of nonsensical repetitions. This isn't a march towards perfection, but a repetition for survival,. marked on each face by an expression of absence. Their lives are like open books of white pages, one after the next, after the next, after the next. A life is a life is a life. Even if X is out with his best tie for the ceremony of morning applause, matched by Y's garments, perfume, and make-up, hinting at something else. "Do I know you? Could we have met already? Were you in my bed once? The night no one shouldd know about!" Let's keep it anonymous; it's better that way. Keep it locked in the closet, deeply forgotten, even if we repeatedly do it, over and over again. Addictively eternal. Knowing or not knowing why the ritual needs completion isn't among the mandatory points for each day. Arriving is essential, but only that. Arriving so that returning becomes a possibility, so that tomorrow X & Y can begin the task again. In their minds, the colourful interplays of imagination, every so often interrupted by the practicalities of things that stop working, or never worked for that matter, keep them alive. All that, and the contours of their bodies saying "hello," and the unforgettable smell marked upon their psyche. Oh, if only it wasn't like this, if there wasn't always something to be done, a goal to achieve-like a black and white memory slowly erased by the overwhelming temperature of everyday butchery. Late, always late, everyay late, omnipresent, never-ending, absolute. But not now. Today there's an opposite sensation. X & Y exchange glances, safe in the knowledge that thousands of "others" are present. Their bodies, at least. In their minds, a new thought is blossoming: could it be that it's the destination that is early? Demanding their lateness, as if between coming and going the invisible hand of destiny rearranged their clocks, setting them forward again and again. Today they are on time, finally breaking from one another, leaving behind the multitude. If by any chance they arrive late, it's known that it was their destiny, once again, being earlier than it should.

Tiago Duarte, between banks

—

NL

8:52 in de ochtend. X & Y zijn opnieuw te laat. Niet per se te laat voor hun werk, maar gewoon… te laat. Alsof de verbinding — dat dunne vlies tussen het zelf en de wereld — van de kaart van hun leven is weggevaagd. Elke stap is een schaduw van gisteren, telkens in dezelfde richting: de dagelijkse wanhoop van zinloze herhaling. Geen mars naar perfectie, maar een ritme om te overleven, gegrift in elk gezicht als een stille afwezigheid. Hun levens zijn als open boeken met lege bladzijden, één na de ander, na de ander, na de ander. Een leven is een leven is een leven. Zelfs wanneer X verschijnt in zijn beste das, klaar voor de ceremonie van het ochtendapplaus, en Y in haar zorgvuldig gekozen kleding, haar parfum, haar make-up — een stille hint naar iets anders. ‘Ken ik jou? Hebben wij elkaar eerder ontmoet? Was jij ooit in mijn bed, die nacht waar niemand iets van mag weten?’ Laten we het anoniem houden; zo is het beter. Opbergen, verstoppen, diep vergeten — zelfs als we het opnieuw doen, en opnieuw, en opnieuw. Verslavend, eindeloos. Waarom het ritueel voltooid moet worden, is geen vraag die op het lijstje van verplichte dingen staat. Aankomen is alles wat telt. Aankomen, zodat terugkeren mogelijk wordt. Zodat X & Y morgen weer opnieuw kunnen beginnen. In hun gedachten dwarrelen kleurrijke spelingen van verbeelding, soms onderbroken door de botte werkelijkheid van dingen die ophouden met werken — of nooit hebben gewerkt. En toch: de contouren van hun lichamen die zacht ‘hallo’ zeggen. De geur die zich in hun geheugen kerft. O, als het toch maar niet zo was. Als er niet altijd iets te doen was, een doel te bereiken. Als herinneringen niet langzaam vervaagden, zwart-wit verblekend onder de hitte van het dagelijkse slachtwerk. Laat. Altijd laat. Elke dag laat. Alomtegenwoordig, eindeloos, absoluut. Maar vandaag niet. Vandaag hangt er een omgekeerd gevoel in de lucht. X & Y wisselen een blik, zeker van de aanwezigheid van duizenden ‘anderen’. Hun lichamen in elk geval. En in hun gedachten bloeit een nieuwe vraag: Kan het zijn dat niet zij, maar de bestemming te vroeg is? Dat het onzichtbare handschrift van het lot hun klokken steeds weer vooruit heeft geduwd? Vandaag zijn ze op tijd. Eindelijk breken ze los van elkaar, laten de menigte achter zich. En mocht het gebeuren dat ze tóch te laat aankomen, dan weten ze het: het was hun lot. Opnieuw vroeger te zijn dan het eigenlijk zou moeten.

Vertaald uit het Engels.